Terug naar het verslag
van de Augustus 2006 expeditie
Wat voorafging: in
2005 werd de eindtrémie op ?648 m eindelijk gepasseerd. Een
ingewikkeld vervolg van grote zalen en fossiele galerijen werd over
1,5 km geëxploreerd (Salle Gargamel, Galerie des Schtroumpfs,
Lagaffe, Azrael, Spirou, Puits des Daltons etc. ), echter zonder
evenwel de rivier terug te vinden die op ?648 m verdwijnt.
In augustus 2006
volgde een nieuwe doorbraak. De Puits Lucky Luke, ontdekt na een
desobstructie beneden de Puits des Daltons, gaf toegang tot een
nieuwe en lager gelegen etage van fossiele gangen die over meer dan
1 km werden verkend. De hoofdader is de Galerie Rantanplan, die na
meerdere honderden meters rechtlijnig traject uitkomt in een grote
zaal, Salle Sidonie. Vanaf daar werd nog 100 m afgelegd in een zeer
hoge canyon (Galerie Michel Vaillant), die eindigde in een zanderige
zaal: Salle Sophie. In deze zaal was, via een te nauwe passage, het
geluid van een grote rivier hoorbaar! De diepte bedroeg ?707m, het
niveau van de schist was vlakbij.
Het was dan ook zeer
gemotiveerd dat 4 Avalonners (Mark Michiels, Rudi Bollaert, Annette
Van Houtte en Paul De Bie) en 1 Fransman (Eric Boyer, MJC Rodez) op
zondagochtend 10 sept 2006 zwaar geladen de putten van de AN51
afdaalden, voor een 4 of 5-daagse exploratie. De weersvoorspelling
was overigens barslecht. Rond 17 u ?s avonds arriveerden we
in het luxe-bivak in de Salle des Marsupilamis. De avond werd
besteed aan het herequiperen van Salle Fritz, en het onderzoeken en
fotograferen van Salle Gargamel.
Maandag 11 sept 2006
De grote dag. Zouden we
eindelijk onze voeten kunnen baden in de rivier? Alles was mogelijk?
zelfs een verbinding met de AN8, waarin de rivier bijna 2 km verder
weer verschijnt. Een uur werd besteed aan het volledig herequiperen
van het 15 m hoge balkon dat toegang geeft tot Salle Sidonie. Vele
enorme blokken werden zonder pardon van het instabiele balkon omlaag
gekieperd.
Vooraleer de speurtocht naar
de rivier in te zetten, gunden we ons een pleziertje, een grote
zijgalerij van Salle Sidonie werd over 100 meter verkend tot waar ze
eindigde in een zaal met adembenemende excentrieken (Galerie Yoko
Tsuno)
Salle Sidonie (merk bovenaan de aankomst van de Galerie
Rantanplan op)
Daarna stevenden we naar
Salle Sophie. Het trio Eric/Paul/Annette begon aan de desobstructie
van de bijzonder smalle passage van waaruit het uitnodigende geluid
van een rivier kwam. Het karwei bleek zeer moeilijk. Intussen
begonnen Mark en Rudi aan een klim in de grote canyon, de Galerie
Michel Vaillant.
Tegen de avond, om 19u,
was het moreel van de troepen eerder laag. De desobstructie had na
2 meter zicht gegeven op een horizontale spleet van slechts 5 cm
hoog en dat over meerdere meters! Het geluid van de rivier klonk er
sterker dan ooit maar het was duidelijk dat hier vele dagen zware
desob voor nodig zou zijn. Frustrerend!
De klimmers waren 25 m hoog
geraakt in de immense canyon. Het dak was nog zeker 25 m hoger en
het was niet duidelijk of de canyon hier overging in een grote
cheminee, dan wel achter een bocht wegdraaide. Zonder de
boormachine, die door het desobstructieteam was ingepikt, konden zij
echter niet verder.
Het zag er dus slecht uit en
het was al laat. In Salle Sophie was nog één mogelijkhedi, bovenaan
een klim van 5 m hoog. Eric was er ?s morgens al gaan kijken maar
had er geen tocht gevoeld en was niet verdergegaan. Toch nog maar
eens checken. Een half uur later stonden we met vijven te juichen
in het vervolg van de canyon: we zaten weer in een wel 40 meter hoge
galerij en vanuit de verte kwam het gedruis van de rivier. Wat
verder bereikten we een balkon dat een grote ruimte domineerde.
Beneden donderde de zo gezochte rivier.
We hebben geroepen,
gejuicht, gezongen. De Salle Castafiore lag aan onze voeten.
Touw hadden we niet meer om dit 20 meter hoge balkon af te dalen,
maar we wisten alvast waar we die nacht van zouden dromen.
Terug in het bivak om 23u30
werd de doorbraak gevierd met hete gl?wein. Flink na middernacht
zochten we onze slaapzakken op.
Dinsdag 12 september.
Terwijl Annette en ik de
topo vanaf Salle Sophie tot aan het balkon Castafiore maakten,
equipeerden Rudi, Mark en Eric de zaak vakkundig. Dan daalde Rudi
als eerste af, we maakten foto?s en filmpjes, de ambiance was
ongelooflijk, het moment onvergetelijk. Een 10 jaar oude droom werd
werkelijkheid.
In onze Videozone
vind je een filmpje van deze eerste afdaling
Rudi daalt als eerste het balkon van de Salle Castafiore af
En daar beneden stroomde ze
dan, de Rivière Capitaine Haddock! Wit schuimend verdween ze
in de immense blokken van de Salle Castafiore. Het debiet was veel
groter dan voor de trémie op ?648 m.
De ploeg bij de rivier: Mark, Rudi, Annette, Paul, Eric
De ploegen werden verdeeld:
Rudi/Mark zouden al topograferend stroomopwaarts gaan. Eric,
Annette en ik stroomafwaarts. De topo leidde ons tussen huizenhoge
blokken, in de 50 meter hoge galerij. Beneden hervonden we de
rivier die zich op spectaculaire wijze, met vele watervalletjes, een
weg baande door een vrij lage galerij (10 ?15 meter breed en 2 ?4
meter hoog). Na amper 150 meter stonden we ontnuchterd te kijken
naar een grote sifon, die al onze dromen in één klap verpletterde.
We hervonden wat tocht in een kleine instorting naast de sifon, maar
een uur desobstrueren later werd het duidelijk dat we langs hier
niet direct succes gingen boeken.
Op de terugweg zochten we
vergeefs een andere mogelijkheid. Waar was die tocht naar toe? En
vooral, waar was die immens hoge canyon naar toe?
Maar we hadden nog een
troefkaart: een palier aan de voet van de Salle Castafiore. Na een
smalle kloof en een zanderige zaal, ging het er steil omhoog, op een
onstabiele puinhelling. Een 10 meter hoge puinhelling, bijna
vertikaal hield ons slechts een kwartier tegen. Twee gigantische
druipsteenbergen deden ons nog meer hoogte winnen. Een uur later
waren we bijna 300 m verder geraakt, voorbij de sifon dus, in een
grote fossiele en geconcretioneerde galerij, doorlopen door een
felle tocht: de Galerie Terranef We stopten op een
uitnodigende tweesprong: de rest is voor 2007! Volgens de
hoogtemeter zaten we weer 55 m boven de rivier.
Annette en Eric in de Galerie Terranef
Mark en Rudi hadden
intussen, stroomopwaarts, bijna 350 meter prachtige rivier
opgemeten, maar waren jammer genoeg ook gestopt op een
stroomopwaartse sifon. MAAR!! Zij hadden iets bijzonder
interessants gezien: een grote zijrivier op de rechteroever, met een
debiet dat zeker ? van de hoofdrivier is. En met veel tocht! Zou
dit de rivier van de Gouffre des Partages zijn, waarvan geweten is
dat ze de collecteur van Anialarra vervoegt, in het onbekende stuk?
Intussen bleek het debiet
van de rivier enorm gestegen te zijn. Toch riskeerden Eric en ik een
snelle explo van de eerste honderd meters van die zijrivier. De
afmetingen zijn groot (10 m breed) en de tocht veelbelovend. Ook
hier gingen we bewust niet verder; we hadden toch geen tijd meer om
dit alles te topograferen. We arriveerden tegen 23u ?s avonds in
het bivak en maakten de rest van de warme wijn, whisky, pastis en
J?ermeister soldaat. We telden snel de topometingen op: beide
ploegen samen maten bijna 800 m op en er werd minstens 400 m gangen
nog niet in kaart gebracht. 1200 meter première op één dag tijd:
mooi!
De rivier Capitaine Haddock, stroomafwaarts
We besloten, vooral vanwege
de zeer hoge waterstanden, morgen naar buiten te gaan, zoals
gepland. Een zeer goede beslissing, zo bleek. De terugtocht op
woensdag verliep bijzonder spectaculair. Vanaf de Pozo Estella
vorderden we in een donderende en onherkenbare rivier. Hier en daar
passeerden we nog net en we geraakten allen veilig buiten.
Maar die nacht begon het pas
echt te regenen en het zou de volgende 3 dagen onafgebroken blijven
duren. Wij beseften dat, indien we onze exploratiedrang hadden
laten primeren op het gezond verstand, we dagenlang in de grot
geblokkeerd zouden hebben gezeten?
Besluit
Het tiende jaar
Anialarra-expedities was een schot in de roos. De rivier werd
teruggevonden en over bijna 500 m geëxploreerd. De ?ontbrekende
schakel? tussen Anialarra en AN8 werd reeds voor de helft (één km in
volgelvlucht) geëxploreerd. Er werd in 2006 ongeveer 1887 m nieuwe
galerijen getopografeerd en minstens 550 meter geëxploreerd maar nog
niet gemeten. De totale lengte van het Systeem van Anialarra stijgt
hierdoor van 16,8 naar 19,2 km. Origineel, in 1998 voor we
er begonnen, bedroeg de lengte "slechts" 9,4 km! De diepte van
de grot steeg van ?648 m (trémie) naar minstens ?727 m (siphon
Haddock aval). De diepte is mogelijk nog een stuk dieper, want bij
onze thuiskomst ontdekten we dat één van de twee elektronische
clinometers defect was en soms verkeerde metingen had opgeleverd.
Werk aan de winkel dus, in 2007!
Tenslotte openbaarde zich
een nieuwe mogelijkheid: de zijrivier die misschien in relatie staat
met de Gouffre des Partages, een grot van 23,9 km en ?1097 m diep.
Vervolg van het feuilleton
in 2007!
Annette klimt het Balcon Castafiore op (merk de Galerie Michel
Vaillant op, 15 m hoger)
In blauw, de ontdekkingen 2006. Donkerblauw = Rivière Cap.
Haddock
Paul De Bie
SC Avalon, België/p>
Lees hier het
verslag van de November 2006 expeditie