alle foto's door Paul De Bie

De laatste week van september pikten 4 Avalonners en 2 Fransen de draad weer op in het Systeem van Anialarra. Ter herinnering: in augustus 2005 was daar een historische doorbraak gemaakt: de stroomafwaartse trémie op -648 m werd gepasseerd en een groot vervolg van enorme zalen en fossiele galerijen geëxploreerd.
De deelnemers aan de september-exp?hadden maar één wens: de rivier herontdekken, die voorbij de trémie nog niet werd teruggevonden.

Voor de expeditieleider, Paul De Bie, begon de zaak bijzonder slecht. Vijf dagen voor het vertrek brak of kneusde hij een rib in een ?artifici?e étroiture? op een speleofeest. Echter, na 9 jaar gedroomd te hebben van het vervolg ?post-trémie?, en als één van de hoofdacteurs in de doorbraak ervan in augustus, besloot hij in onvervalste Rambo-stijl er het beste van te proberen te maken en mee te gaan.

Het 6-koppige team had voorgenomen om 4 ?5 dagen door te brengen in de grot. Het werd een zware en trage tocht naar -648 m, want we waren zwaar overladen (6 sherpakits, 3 gewone kits, 2 losse 5 liter tonnetjes). Tot overmaat van ramp kregen we een geweldige crue op ons dak tijdens het afdalen van de putten en moesten we aldus in ponto?s kilometerslang door een woeste en gezwollen rivier verder ploeteren. Tenslotte, maakte Paul?s pijnlijke ribbenkast snel vorderen quasi onmogelijk. De tocht naar -648 duurde dan ook 8 uur i.p.v. de gebruikelijke 5 uur.
Het bivak dat in augustus nog voor de trémie stond, werd vervolgens verplaatst naar de Salle des Marsupilamis, een flink eind voorbij de trémie. Deze bivakplaats was van een nooit gezien comfort: een vlakke vloer van droog zand, ruim genoeg, geen tocht of lawaai van de rivier, ? water vlakbij!

Met veel dank voor De Berghut en The Northface voor het ter beschikking stellen van uitstekende slaapzakken!  Nooit zo goed geslapen ondergronds...

De tweede dag bekeken we eerst gezamenlijk het Réseau dat in augustus was ontdekt en dat voor de helft van de ploeg totaal onbekend was: Salle des Marsupilamis, Salle Gargamel (120 x 70 m), de indrukwekkende 60 m diepe afdaling van de Grand Tobogan. De Galerie des Schtroumpfs, magnifieke galerij van 6 x 10 m sectie.
De Galerie Azrael, eindigend in een 20 m hoge zaal waarin zich een - nog steeds niet afgedaalde - put van minstens 30 m bevindt. Puits des Daltons, een P43 waarin de tocht fel werd aangezogen.

Daarna splitsten we ons op in verschillende ploegen. De in augustus ontdekte galerijen werden verder getopografeerd. Op één van de meest interessante eindpunten, een fel aanzuigende versmalling geheel achteraan de Galerie des Schtroumpfs, leverde een korte desobstructie bijna 200m wonderbaarlijk mooi geconcretioneerde galerij op: de Galerie Gaston Lagaffe, met een overdaad aan aragonietbloesems. Einde op ééniets?, met een zeer felle aanzuigende tocht. We verkozen hier eerst te topograferen, alvorens de explo verder te zetten.
Een andere mogelijkheid was de 43 m diepe Puits des Daltons. Daar hadden we beneden de rivier gehoord, in augustus, in een zeer smalle spleet! Echter, het bleek nu duidelijk dat de ploeg in augustus aan ?wishful thinking? had gedaan; het geluid was gewoon afkomstig van de hevige tocht!

Halverwege de put is er een platform, met eveneens een duidelijk geventileerd vertrek. Een reeks desobstructies liet toe om hier bijna 30 m te zakken in een reeks kleine putten afgewisseld met versmallingen. Einde boven een nieuw putje, dat zich nog slechts 10 ?15 m boven het veronderstelde niveau van de schist bevindt!

Jammer genoeg herstelde Paul in het geheel niet van zijn zere rib en werd dit een serieus probleem. Elke ademteug deed pijn. Slapen was er niet meer bij, en normaal stappen, laat staan jumaren, evenmin. Pijnstillers hadden amper effect. De derde dag werd dan ook besloten om Paul, onder begeleiding van 3 anderen, naar buiten te escorteren - voor zover dat nog mogelijk was. Mark en Eric bleven achter om nog 1 ?2 dagen verder te exploreren.

De terugtocht was eerder ?episch?. Na de kilometerslange tocht doorheen chaotische galerijen volgde het uitklimmen van 400 m putten. Een urenlange calvarie, tijdens dewelke Paul de bijnaam ?Sharapova? voor zichzelf bedacht ( de kampioen-kreunster). Paul geraakte zelfstandig buiten, dankzij de morele en fysieke steun van Annette, Mario en Patrick, die onder hun gedrie?, het materiaal van 4 man hadden verdeeld.

Het achtergebleven duo Mark/Erik gaf vervolgens nog twee dagen lang het beste van zichzelf. Ze desobstrueerden, exploreerden en topografeerden nog bijna 250 m in de Galerie Gaston Lagaffe erbij; enerzijds een tak in stroomafwaartse richting, die eindigt op een te desobstrueren put met fel aangezogen tocht. Anderzijds een tak in stroomopwaartse richting, met einde op een diepe put (>30m). Links en rechts werden verschillende galerijen nog niet onderzocht.
Enigszins teleurgesteld dat ze de rivier niet hadden gevonden, keerde ons duo donderdagavond terug.

De expeditie draaide dus wat anders uit dan gedacht. Een snelle toegang tot de rivier was er dus niet! Echter, een verbazingwekkend fossiel Réseau werd ontdekt, dat zich op twee duidelijk onderscheiden ?ages ontwikkelt. Het betreft oeroude freatische gangen, die bijzonder geconcretioneerd zijn. Ze worden doorlopen door een felle tocht in stroomafwaartse richting, het bewijs dat ze ?ergens? naar de rivier moeten gaan.
De richting van de galerijen is perfect, ze gaan mooi in de richting van de hypothetische rivier doch liggen er 20 ?30 m boven.

In vogelvlucht is er nu bijna 450 m overbrugd van de 2000m tussen de oude terminus van het Anialarra systeem (de ?trémie?) en de plaats waar de rivier weer verschijnt in de AN8.

De augustus en september exp? leverden samen bijna 1600 m première op, waarvan 1383 m post-trémie!. Het Systeem van Anialarra meet nu 16,8 km in lengte. De diepte blijft onveranderd: -648 m.

De 2006 expeditie beloofd zeer spannend te worden. Op minstens 4 plaatsen zijn we gestopt voor evidente vervolgen of putten, en dit alles met een felle tocht.  De rivier ligt voor het grijpen... hoewel?
Er is nog een massa werk te verrichten, en ook de fotografen zullen aan hun trekken komen want de ontdekte fossiele galerijen zijn van een fabuleuze schoonheid. Aragonietbloesems met hydro-magnesiet, 5 cm lange gipsnaalden, klassieke massieve calcietformaties...
De vraag is alleen of we die 10 maanden wachten zullen overleven.

Voor de Anialarra-exp?

Paul De Bie

 
SC Avalon (België: Annette Van Houtte, Mario Lebbe, Mark Michiels, Paul De Bie
MASC (Frankrijk): Patrick G?
MJC Rodez (Frankrijk): Eric Boyer

Hieronder de ploeg: van links naar rechts: Patrick, Paul, Mark, Annette, Eric, Mario